سالهای تنهایی...

آمده ام به کودکی ام .به سالهای دورِدور. به سالهایی که تو نبودی و می توانم تقریبا بگویم هیچ خاطره ای از تو درون آن سالها نفوذ نکرده بود .

حالا که نیستی ،این چند روز که رفته ای و تا آن زمان که بیایی دلم می خواهد برای تو بنویسم.هرچند که تا آن جایی که می دانم تو هیچ گاه خواننده نوشته های من نبوده ای و نخواهی بود.

سالهای دور وقتی هجومشان را به قلب آغاز می کنند و آن زمان که مکان ها تداعی کننده خاطرات می شوند ،تلخ ها و شیرین ها با هم سرازیر می شوند.

هیچ گاه ندانسته ام چرا تلخی ها این قدر سریع تر خودشان را نشان می دهند و رنگشان پر رنگتر می شود، اما امروز برخلاف این مدت سعی کرده ام بروم میان باغ ،میان باغ آرزوهایم،آن باغی که پر بود از خاطرات زیبای رسیدن به وجود طبیعت وحشی .

خیلی تغییر کرده ، با این همه جا به جا پر از خاطره است. خودم را به یاد نمی آورم اما حس آن روزها را چرا ،توانستم در غروب روزهایش یادم بیاید که سالهایی هم بود که الان اسمش را می گذارم سالهای خیال اما واقعیت الانم همه از آن آمده است .

تنهایی آن سالها آنقدر بی شمار بود و آن قدر پر بود از درخت ها و گل ها و صدای چلچله ها که هیچ گاه این آینده را نمی دیدم . دلم هر چه هم که می خواست تنهایی بود .

سالهای خیالم پر از رنگ تنهایی عجیبی بود و به همین خاطر است که اکنون و بعد از این همه سال بودن با تو باز هم در تنهایی هایم ،به این می اندیشم که من که بوده ام ؟

دلم می خواهد آن سالها را بگویم اما گمان نکنم آنقدر ها واضح باشد که بتوانم درست وبدون نقص بیانش کنم .

به گذشته ها که نگاه میکنم یک چاه عمیق خالی خیالی می بینم و می ترسم . زمان چه سر این همه اتفاق می آورد ؟ یک نفر پشت سر من می آید و دست سیاهش را می کشد روی همه خاطره هایم ،همه دردهایم ، همه شادی هایم و غم هایم.

سالهای دور سلام...