زمانی که می آید

یاد گذشته ها همیشه هم خیلی دور نیست.آن زمان ها که شاید می اندیشیم هیچ وقت زمان بعدی آن فرا نمی رسد .

اما رسید ،چه زود و چه دیر ما فهمیدیم که زمان ما را بازیچه گذشتن وعبورش قرار داده است.گذشت و می گذرد .

زمانی که بخواهیم فرای ادراک خود به زمانه و روزگار بنگریم می توانیم همه جسم و روحمان را برداریم و خستگی را از آن ها بزداییم تا به آن نقطه مبهم سالهای بعد برسیم.بدون گذشتن و از دست رفتن

باید اندیشید، به همه آن چه که می خواهیم باورشان کنیم .

چه خوب می گوید مولوی:

سر که عقل از وی بِبُرَد دُم شود

می اندیشم این سر است یا ...